ΕΚΔΗΛΩΣΗ 2-12-2015 ΝΙΓΡΙΤΑ

 

 

Σε μια διττή εκδήλωση, στις 2 Δεκεμβρίου 2015 στην αίθουσα της Μακεδονικής Εστίας, τιμήθηκε ο συμπατριώτης μας  Νιγριτινός Δρ. Αθανάσιος (Σάκη) Αβραμίδης για το επιστημονικό και κοινωνικό του έργο του και  ακόμη έδωσε διάλεξη ο Ιστορικός Θωμά Πέννας με Θέμα: «Νιγρίτα 1912-1913- Δύο Απελευθερώσεις και μία Νικηφόρα Απόκρουση σε οκτώ Μήνες». Η εκδήλωση οργανώθηκε από την ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΕΡΡΑIΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΟΣΣΑ) και από τον ΣΥΛΛΟΓΟ ΝΙΓΡΙΤΙΝΩΝ ΚΑΙ ΒΙΣΣΑΛΤΙΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ Ο «ΒΙΣΑΛΤΗΣ» μετά από αποφάσεις των Διοικητικών τους Συμβουλίων.

 Στην αρχή της εκδήλωσης ο πρόεδρος της ΟΣΣΑ και του ΒΙΣΑΛΤΗ, Ομότιμος Καθηγητής Μιλτιάδης Καραγιάννης, καλωσόρισε τους παραβρισκόμενους στην αίθουσα και άρχισε την εκδήλωση με την σκιαγράφηση του Βιογραφικού του Σάκη Αβραμίδη και αναφέρθηκε  στη ζωή του από την εποχή,  που ως κάτοικος της Νιγρίτας, αποφοίτησε ως αριστούχος από το Γυμνάσιο της και άρχισε τις σπουδές του στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΕΚΠΑ).  Αναφέρθηκε στη συνέχεια στις μεταπτυχιακές του σπουδές στις Η.Π.Α. και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Λήψη του Διδακτορικού του διπλώματος και στην  επί Υφηγεσία  Διατριβή του. 

Αναφέρθηκε ακόμη στο πολυποίκιλο έργο του ως Ιατρού Διευθυντού Κλινικών, σε μεγάλα Νοσοκομεία των Αθηνών, ως μέλος διοικητικών Συμβουλίων σε Ιατρικούς Συλλόγους και ως σύμβουλος στην κοινωνική ζωή του τόπου σε θέματα των ναρκωτικών, του καπνίσματος και θέματα ιατρικής ηθικής (μεταμοσχεύσεις, ευθανασία κ.λ.π.). Τέλος αναφέρθηκε στο συγγραφικό του έργο και απαρίθμησε κατά χρονολογική σειρά τα πολυάριθμα βιβλία του κ. Αβραμίδη και τις δημοσιεύσεις του τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. 

Εκ μέρους του Δ.Σ του Συλλόγου Νιγριτινών και Βισαλτινών Αττικής, ο ΒΙΣΣΑΛΤΗΣ, Ο Πρόεδρός του απένειμε στον τιμώμενο μεταλλική πλακέτα ως εξής:

 

                  Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΝΙΓΡΙΤΙΝΩΝ ΚΑΙ ΒΙΣΑΛΤΙΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ «Ο ΒΙΣΑΛΤΗΣ»

                                                            ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

                                                       Απονέμεται στον Ιατρό

                                 Δρ. Αθανάσιο Β. Αβραμίδη, εκ Νιγρίτης Σερρών

                     Για την εξαιρετική συμβολή του ως επιστήμονα

                          Και ως υπηρέτη της υγείας και του κοινωνικού συνόλου

                                Αθήνα, Δεκέμβριος 2015

Μετά την παρουσίαση του βιογραφικού του κ. Αβραμίδη από το τον Πρόεδρο και την απόδοση τιμής, ο τιμώμενος αντιφώνησε και αναφέρθηκε στη σημασία «της τύχης και των τυχαίων συμπτώσεως στη ζωή» αναφερόμενος σε  εντυπωσιακά παραδείγματα. Λέμε «τύχη», ανέφερε, τη σύμπτωση γεγονότων απροσδιορίστων από άγνοια των αιτίων του, ή ένα άθροισμα συμπτώσεων. Και θεωρούμε «τυχερό» εκείνον που του έρχονται ευνοϊκά ή βολικά τα πράγματα, και «άτυχο» όποιον δεν τον ευνοεί η «τύχη του». Ήταν πολύ πειστικός στην ανάγκη αναζήτησης των αιτίων για οτιδήποτε μας συμβαίνει στη ζωή. Και «τα παθήματα, προς απόκτηση πείρας». 

Μας είπε ακόμη, ότι ο Ιπποκράτης, ως πατέρας της επιστήμης της ιατρικής, αναφερόμενος στις αιτίες για οτιδήποτε μας συμβαίνει στη ζωή, μίλησε και για «κάποια πρόνοια», και πρόσθεσε, ο ίδιος είναι βέβαιος ότι στη ζωή λειτουργεί για τον καθένα μας και η «Πρόνοια εξ Ύψους». Όχι όμως με τη δική μας λογική ή κατά τις επιθυμίες μας. Η πρόνοια εξ ύψους μας παραστέκεται κάθε στιγμή, δεν μας αφήνει να δοκιμαζόμαστε περισσότερο από όσο αντέχουμε και όταν όλα μας φαίνονται μαύρα, βρίσκει διέξοδο στα αδιέξοδά μας, όπως έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και ο κ. Αβραμίδης κατέληξε με τον γνωστό στίχο του ποιητή Ιωάννη Πολέμη:

Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε, στην πίστη επάνω, την ελπίδα

                                            Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα….πάντα ανίκητο τον είδα.

Στη συνέχεια ο Πρόεδρος κ. Καραγιάννης παρουσίασε τον ομιλητή της ημέρας κ. Θωμά Πέννα και έδωσε μερικά βιογραφικά στοιχεία του ως εξής:

Ο κύριος Θωμάς Πέννας, τέως Δικηγόρος Αθηνών στον Άρειο Πάγο, έχει Σερραϊκή καταγωγή, είναι γιος του αείμνηστου Πέτρου Πέννα διακεκριμένου δικηγόρου, πολιτικού και κορυφαίου ιστορικού των Σερρών. Διετέλεσε επί 18 και πλέον συνεχή χρόνια Γενικός Γραμματέας της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρίας Σερρών – Μελενίκου και από τον Ιούνιο του 2010 εκλέγεται Πρόεδρός της. Με τις ιδιότητές του αυτές έχει συμβάλει στην ανάδειξη και την προβολή της ιστορίας των Σερρών και της Μακεδονίας γενικά και έχει τιμηθεί γι’αυτό από την Αντιπεριφέρεια Σερρών.

Η ιστορική και Λαογραφική ιστορία Σερρών-Μελενίκου, είναι το αρχαιότερο Σερραϊκό Σωματείο στην Αθήνα, όπου ιδρύθηκε το 1952, από εδώ εγκατεστημένους διακεκριμένους Σερραίους με σκοπούς κυρίως επιστημονικούς, σχετικούς με την ιστορία, τη λαογραφία, την αρχαιολογία και συναφείς δραστηριότητες της ευρύτερης περιοχής των Σερρών. Από τις σημαντικότερες δραστηριότητες της Λαογραφικής εταιρείας Σερρών-Μελενίκου είναι η έκδοση, από το 1953, του επιστημονικού περιοδικού συγγράμματος «ΣΕΡΡΑΪΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ», που χαρακτηρίστηκαν από την Ακαδημία Αθηνών ως «πολύτιμον έργον», τιμήθηκε με Έπαινο της Ακαδημίας και γενικά εκτιμάται ως μία από τις σημαντικότερες επιστημονικές εκδόσεις στον ευρύτερο Μακεδονικό χώρο.

Ο Κ. Πέννας έχει δημοσιεύσει πολλά ιστορικά άρθρα στον περιοδικό τύπο και έχει προσκληθεί από πολλούς συλλόγους και σωματεία, όπου έδωσε ομιλίες σχετικές με τα ιστορικά αντικείμενα που θεραπεύει.

 

Στη συνέχει ο  κ. Πέννας  παρουσίασε την ομιλία του και περιέγραψε με ιστορική αντικειμενικότητα τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την περίοδο 20 Οκτωβρίου 2012 έως τις 24 Ιουνίου 2013 και αναφέρονται στην απελευθέρωση της Νιγρίτας και της περιοχής.

Ο ακάματος Καπετάν Γιαγλής με την κήρυξη του πολέμου κατά τις Τουρκίας, ήταν ήδη σε επιφυλακή και προετοιμασία και στις 21 Οκτωβρίου, μόλις πληροφορήθηκε την απόβαση των Ελλήνων Προσκόπων στη Χαλκιδική οργάνωσε σώματα μαχητών από Νιγριτινούς και στρατοπέδευσε στη θέση Λαγάτρης από όπου στη συνέχεια επιτέθηκε στο εκεί τουρκικό στρατιωτικό σώμα και το εκδίωξε. Αμέσως ζήτησε από τον Τούρκο διοικητή της Χωροφυλακής της Νιγρίτας να παραδώσει την πόλη. Ο Τούρκος Διοικητής δεν απάντησε, αλλά το βράδυ εγκατέλειψε την πόλη και ο Καπετάν Γιαγλής  με το Σώμα του μπήκε θριαμβευτικά στην πόλη και ύψωσε την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο. Η πανηγυρική αυτή απελευθέρωση της Νιγρίτας, επετεύχθη μετά από 530 χρόνια Οθωμανικής κυριαρχίας και ήταν η πρώτη από τους Οθωμανούς, γιατί σύμφωνα με τον ομιλητή θα ακολουθούσαν άλλες δύο απελευθερώσεις απ τους Βουλγάρους. 

ο Καπετάν Γιαγλής, που γνώριζε καλά τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των Βουλγάρων, ανησυχούσε και ζήτησε στρατιωτικές ενισχύσεις. Πράγματι, στις 26 Νοεμβρίου οι Βούλγαροι ζήτησαν από το Ελληνικό Στρατηγείο να φιλοξενηθεί προσωρινά στην πόλη της Νιγρίτας στρατιωτικό τους Σώμα. Δυστυχώς η άδεια δόθηκε και αμέσως δύναμη βουλγάρων στρατιωτών εγκαταστάθηκε στην πόλη. Έκτοτε και επί τρεις συνεχείς μήνες οι Βούλγαροι αναστάτωσαν όλη την περιοχή της Νιγρίτας, προσπαθώντας – άλλοτε απατηλά κι άλλοτε προκλητικά – να αποκτήσουν όλη την κατοχή της πόλης και της περιοχής της με ενέργειες στρατιωτικών τους τμημάτων και κομιτατζήδων. Με τέτοιου είδους ενέργειες, βουλγαρικά στρατιωτικά τμήματα και κομιτατζήδες – που έρχονταν και ενισχύονταν από τα Σέρρας – κινήθηκαν στην πόλη της Νιγρίτας και την ευρύτερη περιοχή της επί τρεις μήνες συνέχεια, από τις 26 Νοεμβρίου 1912 έως τις 25 Φεβρουαρίου 1913. Στην πόλη της Νιγρίτας οι Βούλγαροι εγκατέστησαν επιπλέον στρατιωτική δύναμη και κατόπιν – αφού στις 17 και 18 Ιανουαρίου απέτυχαν να εγκαταστήσουν επίσημες αρχές τους, χρησιμοποιώντας ακόμα και πυκνά πυρά μέσα στην πόλη – επιχείρησαν ανεπιτυχώς τρεις φορές να μπουν με νέα τμήματα πεζικού και ιππικού. Τελικά μετά από τετραήμερες μάχες, με συμμετοχή ιππικού και πυροβολικού στην περιοχή της Τερπνής, οι Βούλγαροι υποχρεώθηκαν να υποχωρήσουν, οπότε, στις 24 Φεβρουαρίου 1913 ο Στρατιωτικός Διοικητής Θεσσαλονίκης Πρίγκιπας Νικόλαος – αφού υπέβαλε διαμαρτυρία στο Υπουργείο Εξωτερικών της υποτιθέμενης ακόμα συμμάχου Βουλγαρίας και συνεννοήθηκε με τον Βούλγαρο Στρατηγό Χεσαψήεφ στη Θεσσαλονίκη – διέταξε κατάπαυση του πυρός με την υποχρέωση των Βουλγάρων να αποσύρουν όλες τις δυνάμεις τους στα Σέρρας.

Ο κ. Πέννας ανέφερε νεώτερα στοιχεία που άντλησε από το σύγγραμμα της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού, «Ο Ελληνικός Στρατός κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-1913», στο οποίο περιγράφονται με λιτή σαφήνεια και λεπτομέρεια όλες οι αυθαιρεσίες των Βουλγάρων  εκείνου του τριμήνου,  οι κινήσεις των Ελλήνων, οι συμπλοκές και οι ενδιάμεσες άκαρπες διαμαρτυρίες του Στρατιωτικού Διοικητή Θεσσαλονίκης προς τον Βούλγαρο Στρατηγό Χεσαψήεφ, ο οποίος αν και ήταν στη Θεσσαλονίκη δεν απαντούσε. Μελετώντας τα γεγονότα τού τριμήνου εκείνου, ανεπιφύλακτα διαπιστώνεται ότι οι συμπλοκές των Ελληνικών και Βουλγαρικών στρατιωτικών τμημάτων και η νικητήρια για τους Έλληνες κατάληξή τους δεν συνετέλεσαν στην οριστική απελευθέρωση της Νιγρίτας στις 24 Φεβρουαρίου 1913. Δεν είναι, λοιπόν, σωστή ιστορική τοποθέτηση η επίκληση των τετραήμερων μαχών στην περιοχή της Τερπνής ως καθορισμός της απελευθέρωσης της πόλης της Νιγρίτας και της περιοχής της. Αμέσως μετά τη Συνθήκη του Λονδίνου στις 17 Μαΐου 1913, η τότε νέα βουλγαρική κυβέρνηση του Ντάνεφ μετέφερε στον Βασιλιά Φερδινάνδο αναληθείς πληροφορίες για «υψηλό ηθικό» του βουλγαρικού στρατού και την ικανότητά του να νικήσει τους μέχρι τότε Συμμάχους του. Έτσι, στις 16 Ιουνίου 1913, τα βουλγαρικά στρατεύματα, χωρίς η Βουλγαρία να κηρύξει τον πόλεμο, προσέβαλαν αιφνιδιαστικά τις σερβικές θέσεις στη Γευγελή, όπως και τις ελληνικές θέσεις στο Παγγαίο καταλαμβάνοντας ξανά τη Νιγρίτα. Η απρόκλητη και αιφνιδιαστική επίθεση των Βουλγάρων στις 16 Ιουνίου 1913 δεν βρήκε απροετοίμαστο τον ελληνικό στρατό, πολλά από τα τμήματα του οποίου απέκρουσαν με επιτυχία βουλγαρικές επιθέσεις.

Δυστυχώς οι Βούλγαροι προέλασαν έφτασαν μέχρι και την πόλη της Νιγρίτας, την οποία κατέλαβαν. Το μεσημέρι της 20ης Ιουνίου 1913, η VII Μεραρχία, προελαύνοντας υπό την διοίκηση του Συνταγματάρχη Ναπολέοντα Σωτήλη, έφτασε και απελευθέρωσε τη Νιγρίτα χωρίς αντίσταση, την οποία βρήκε όμως να καίγεται.  Στη διάρκεια λοιπόν των οκτώ εκείνων μηνών, από 22 Οκτωβρίου 1912 έως και 24 Ιουνίου 1913 η Νιγρίτα απελευθερώθηκε δύο φορές και ενδιάμεσα η πόλη με την περιοχή της απέκρουσε νικηφόρα την επί τρίμηνο προσπάθεια των Βουλγάρων να τις καταλάβουν. Η οριστική απελευθέρωση της Νιγρίτας έγινε, λοιπόν, στις 24 Ιουνίου 1913 και έκτοτε η Νιγρίτα ακολούθησε την ιστορική πορεία των Νέων Χωρών που διπλασίασαν το Ελληνικό Κράτος.

Δυόμιση δεκαετίες μετά, στις 25 Μαρτίου 1937, το Κοινοτικό Συμβούλιο της πόλης, σε έκτακτη συνεδρίασή του και μετά από εισήγηση του Προέδρου της Κοινότητας αποφάνθηκε ότι: «Αποδέχεται πλήρως των υπό του κ. Προέδρου εκτεθέντων και προταθέντων, ψηφίζει ομοφώνως και καθιερώνει την 21 Φεβρουαρίου κατ’έτος ημέραν Τοπικής Εθνικής Εορτής της πόλεως Νιγρίτης καθ’ήν ανεστηλώθη πλήρως η ελευθερία της πόλεως...».

Μετά το πέρας της ομιλίας του κ. Πέννα, ο Πρόεδρος κ. Καραγιάννης ευχαρίστησε τους κ.κ.   Αβραμίδη και Πέννα ως συντελεστές της επιτυχίας της εκδήλωσης και τους παρευρεθέντες συμπολίτες και φίλους των συλλόγων, για την παρουσία τους. Ιδιαίτερα ευχαρίστησε τα Διοικητικά Συμβούλια της Ομοσπονδίας Σερραϊκών Συλλόγων Αττικής και του Συλλόγου Νιγριτινών και Βισαλτινών Αττικής για την οργάνωση και την προετοιμασία αυτής της εκδήλωσης.

 


Αθήνα, Δεκέμβριος 2015